De verjaardagen: een familieverhaal

Een verhaal van eind jaren zestig, met mijn lievelingsfoto.
Ikke met dat hondje. 

Oervervelend waren ze feitelijk, de broers van mijn vader. Je was altijd bang voor die keiharde boerenhanden. Ze knepen je altijd zo gemeen. En zeiden eindeloos Simon Barjonas, Simon de Zeloot, Simon Petrus tegen me. Hebben we wat herkend? Petrus is rots.
Zo archaïsch als een Turks dorpspleintje met de mannen bij het café is het beeld. De mannen op een rij. Met hun sigaretten, sigaren. Hun borrels uit de stokoude flessen in de kelder die een paar keer per jaar uit het stof kwamen. Citroenjenever met suiker, gewone jenever, berenburg. En maar knijpen. En maar pesten. Ondertussen waren mij broertjes en ik maar wat trots aan de
mannenkant te zitten.

In onze kelder staat nog steeds het een en ander...

De tantes zaten weer anders aan je. Daar werd je ook kriegel van, maar het deed tenminste geen zeer. Ze wilden je het liefst uitgebreid knuffelen op schoot, maar dat deed je in die tijd niet. De grootste bezoeking was de drankenronde, als je aan het werk werd gezet en iedereen wel bij langs moest. Werd je weer zo lief en schattig bevonden en hoe is het op school.
En moest je de ooms langs. Konden ze je weer pakken.

Liefst stil in een hoekje zitten. In onze kinderwereld. En het contact maar wat ondergaan. Het stille, trotse gezag van de ouderen.