Ah die Groninger Vrijwilligerskrant

Het is een uniek concept en ook nooit weer gedaan: een krant voor-door-over voluntarios. De Groninger Vrijwilligerskrant was opgezet om te schrijven over vrijwilligerswerk, en mensen met een uitkering konden er onder professionele begeleiding werkervaring opdoen. De krant werd de hele provincie Groningen door bezorgd, tot in de kleinste dorpshuizen. 35 tot 50.000 exemplaren. Dit was mijn eerste baan na de studie journalistiek.

De werkelijke betekenis van dit project is me op een of andere manier pas jaren later duidelijk geworden. Dat komt misschien wel doordat ik er een aantal heel goede vrienden aan over heb gehouden. Net of dat mijn echte studententijd was, zoiets. Zij begonnen er steeds weer over. En in café Mulder hebben we’m al vaak opnieuw uit zitten geven.

Wat deden we nu eigenlijk? Moeilijk. Een redactievergadering die uiteraard nooit bevredigend verliep. Want iedereen wil altijd wat anders. En beleeft alles zo verschillend. Ik kon me die hele anderhalf uur blindstaren op de plank, die moest vol! En liet dan de spanningen, bondjes, frustraties grotendeels aan collega Jean om op te lossen. Ik was streng want ik wilde allereerst een goeie krant maken. Daarvoor was ik genoeg gedrild door José van Dijck en Alex Ruitenbeek op de RuG. Die accepteerden ook geen half werk. Het maakte me wel wat star. De onzekerheid van mensen, hun eigenaardigheden, tja ik had nog heel wat te leren. Maar hij kwam er wel elke paar maand. Tien pagina’s vrijwilligerswerk, verhalen van echte mensen uit stad en ommeland. Er zijn een aantal te googlen.

50 vrijwilligers, 13 kranten, 3 jaar, voor …een paar lullige tienduizenden eurootjes?

Ik lette niet goed op (had eigenlijk geen idee) en voor je het weet is zo’n project dan de nek omgedraaid. Omdat het niet sexy genoeg was voor iemands carrière. Terwijl we resultaten boekten waarvan Alexander Calder zich in zijn graf zou omdraaien. Mensen die een eigen bedrijf begonnen voor het bedrag waarvan het UWV alleen nog maar koffie heeft gezet (voor het eigen personeel dan).

Een heldere regel heeft altijd standgehouden: Iedereen altijd publiceren in het eerstvolgende nummer. Drukwerk doet wonderen. (Let wel dit was het pre -internet-mobieltjes-twitter-blogtijdperk.)

Een interviewer of fotograaf moet daden stellen- in actie komen, bellen, plannen, vragen stellen. En dat doet het zelfvertrouwen goed. Je beloning is dat je je eigen naam gepubliceerd ziet onder een artikel, foto, in een colofon, en in tienduizendvoud gaat dat dan de wereld in. En dan durf je de volgende keer meer.

Sommige mensen gingen er anders gericht door solliciteren, of met gedichten het podium op, of schrijven nu nog voor de wijkkrant. Maar wat is effect? Hoe loopt je leven? Je wekelijkse gang naar de vuilcontainer kan ook vormend werken op je sociale activering.

Als ik nu in oude nummers blader vind ik het nog steeds mooi, gevarieerd. Zo’n krant zou nog steeds bestaansrecht kunnen hebben. Met een bredere basis. Maatschappelijk verantwoord ondernemen enzo. Of gewoon die ingedutte Riepe overnemen, al jaren meer van hetzelfde.

Een eigen artikel. We waren in Thesinge voor een serie over vier Groningse dorpen en het vrijwillig leven daar. Mooie herinneringen aan. De molenaar kon urenlang praten over de wind. 

De Groninger Vrijwilligerskrant. We hadden m ooit de Pazzipant gedoopt maar dat vond de redactie toch te Gronings. Gelijk hadden ze, maar wat is t n mooi woord. Vleugje Italiaans zit erin. Pazzipantenveloat (polder/sluis met deelnemende vennoten) was wel een rubriek in de krant. Kijk maar es op de kaart tussen Veendam en Meeden.

Veel taalliefhebbers trok deze krant! Puriteinse discussies over taalkwesties. Ik had het laatste woord in een tijd dat ik in het Groot Dictee nog onder de (veertig) kwam. Lekker is dat, het laatste woord hebben. Maar oh zo typisch calvinistisch juist over woorden te strijden.

Het houdt je als eindredacteur wel scherp. Of niet, heer A?

(De Groninger Vrijwilligerskrant, uitgegeven tussen 1998 en 2001)     



(c) Gronings voor brainstormen. Zelf bedacht!