Vier reeën liggen in het land. In de bocht van het kanaal woont de buizerd. Onwillig vliegt hij pas op het laatste moment op. Zijn laatste maal uitgeplozen in zwart en vooral wit- de sneeuw die er niet is. Zo loop ik op zondagmorgen langs een stuk van het water met de poëtische naam. Rustig genoeg om eens even een goed lied voor mij alleen in te zetten. Een beetje stil Oost-Groningen, ach het geluid van gemotoriseerde beschaving is te verwaarlozen achtergrond. In ieder geval even geen mensen. Ja toch wel, maar ze wonen hier. Man, vrouw, grote en kleine hond, dwars door het bos. 'Het is hier net Frankrijk' zegt de man tevreden. Ik ben blij voor hem. Frankrijk symboliseert voor ons Nederlanders ruimte, rust, natuur, eigenlijk zoals het hoort. De ruimte die een buitenmens nodig heeft. Een steppe van formaat Oekraïne zeg maar.
In de verte een verlaten boerderij. Ik verbeeld me dat het Oldambt altijd meer gebouwen met een zonderlinge geschiedenis -en wellicht dito bewoners- herbergt dan de rest van de provincie. Zeker meer bouwvallen en ruïnes (zie 21 april). Kwestie van ruimte?
Terug over een eeuwenoud dijkje, grens en handelsroute. Oh ja: Oekraïne, dat betekent grensland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten