Blik naar het oosten

Bremen verraste me. Veel meer overeenkomsten met Berlijn dan ik had verwacht. We komen er weinig, terwijl het dichterbij Groningen ligt dan Amsterdam. Feitelijk is Bremen boeiender.. werelds, aardser, wat rauw ...  als havenstad, en ergens ook als stad van de genotmiddelen... van de grote koffiebranderijen, bierbrouwerijen en tabaksfabrieken.

Reclame in het Hauptbahnhof

Rauw ook door de horden Werder Bremen fans. Tijdens een stadswandeling werden we begeleid door de oergeluiden uit het stadion. Op straat zoveel mensen met een biertje, zwalkende mensen ook van het biertje teveel. En zwervers, veel zwervers. Inclusief het keurige dametje dat de vuilnisbakken afschuimde op zoek naar weet ik wat.

Ooit in een ver verleden belandde ik voor het eerst in Bremen, helemaal zonder geld, terug van een wandelavontuur in Zweden, en een oudere man bood me een slaapplek. Flarden van herinnering; met de tram door nachtelijk Bremen, een sobere flat. Ik was jong en wist weinig van het leven. Hij heette Johann Sobotta, en ik vond de naam wat verdacht, zeker toen hij over de oorlog begon en vertelde dat hij bij de Wehrmacht geen foute dingen had gedaan. Nu begrijp ik dat wel. Evenzo de heikele kwestie van de slaapplek. Ik zal toch wat benauwd hebben gekeken, want op een gegeven moment zei hij: 'Es ist gut. Ich bin kein Schwule.' Het werd een fijn bezoek.

In het raam boven Jezus het Alziend Oog, een opvallend symbool. Voor god of voor...?

Mijn tweede reis naar Bremen was afgelopen weekend. Mooie momenten in de Dom. Ik fluisterde eerst tegen mijn reisgenote dat ik de Noord-Europese kathedralen zo saai vindt, als je Spanje gewend bent. Maar ik heb mijn mening bijgesteld..
Al in 782 werd op deze plek - een zandduin van een paar meter hoog langs de Weser - een houten kerk gebouwd. Later kwam de Dom. Je merkt aan alles dat deze kerk midden in de samenleving staat. Er is een prachtige stilteruimte voor iedereen in een oeroud keldergewelf. In de kerk wordt koffie en overheerlijke zelfgebakken taart geserveerd van goede doeleninzamelaars. Oeh... en de Duutsers snijden altijd van die heerlijk grote stukken af.

Echo van Al-Andalus..
Zeer opvallend zijn de twee enorme menorahs bij het altaar.
Een prachtig verzoenend gebaar vind ik dat.

Natuurlijk ook de stad uit! Het Hasbrucher Urwald. Een bos dat al in de 12e eeuw in de kronieken voorkomt. Vogelparadijs.

Deze eeuwenoude eik (de Amalieneiche) is in een storm geveld. Hij was al hol van binnen.

De eeuwenoude eiken zijn zo bijzonder dat ze eigen namen hebben gekregen. Het was wat ver naar de beroemdste van alle. Een stamomtrek van 8 meter, daar wil ik wel een eindje voor sjouwen. Net bij de boom aangekomen, in de schemering, stopte de batterij van mijn camera ermee.. Dus even een winters plaatje geleend.

De Friederikeneiche is twaalfhonderd jaar oud! Ongelooflijk. Wat een magische momenten bij deze boom te zitten en het langzaam donker te zien worden. Het bezoeken waard, dit bos!

Dit glas-in-lood venster deed me denken aan de schitterende kathedraal van Leon. De schoonheid is dezelfde.