Het lijkt nog steeds een stad die alles wil vergeten. Van zo
begrensd naar grenzeloos. Waar vandaag Berlijn een zwierige stad is, morsig
ook, de uitzondering die bevestigt dat ook Duitsers losjes kunnen zijn. Dansen
op de vulkaan, daar heeft het wat van. Leben und Weltschmerz.
Weg en vrij van het verleden. Bars, discotheken, drankhallen,
altijd bier op straat, seks in de etalage, een uitbundig wagenpark, overal kappers,
sjieke fancy kleding. Het geld rolt. Dat is de ene kant. Aan de andere zijde een stad die zichzelf overlaadt met monumenten en gedenktekens. De zelfkastijding die dit
wat zwaarmoedige volk zichzelf oplegt. Zoals bij het voormalige Joodse weeshuis in Pankow. Prachtig
gerestaureerd.
Maar dan is over de volle voorzijde van het hek, zeker vijftien meter, een gedenkteken aangebracht met
de namen van de zeshonderd Joodse inwoners van Pankow die werden gedeporteerd en vermoord. Gewoon
midden in de woonwijk. Hoe is het als je daar nu werkt, als je dit elke dag
ziet?
Mooier, subtieler, maar ook confronterend vind ik de
tegeltjes in de straat. Bij huizen waarvan de Joodse bewoners werden afgevoerd
naar Auschwitz. Ook hier loop je iedere dag overheen als je je hond
uitlaat.
 |
| Van deze Stolpersteine zijn inmiddels ruim 43.000 geplaatst op 1.000 lokaties in vele landen |
Het zal nooit genoeg zijn, de Holocaustherdenking. Zeker niet in deze stad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten