Großstadt

Ik voel me best senang in mien dörpske, aangeplakt tegen het stadje waar ik al een groot deel van mijn leven woonde of kwam. Maar de echt grote steden intrigeren mij.

Reizend door Berlijn. Een volle S-Bahn. Welke deur neem je, en welke tientallen mensen staan daar ook net. Of toch die trein van 2 minuten later? Weer honderden andere stadsbewoners. De trein flitst weg. Boven de grond. Straatbeeld. Op de verhoogde trambaan flits je straat na straat vol auto’s, mensen, winkels voorbij. Drie seconden beeld. Dan weer een doorgangsweg met verkeer drie rijen dik. Een goederenspoorbaan. In de lucht iedere paar minuten het vage brommen van een Air Berlin: 250 mensen in een vakantiecharter, of een zakenvlucht naar Kiev.

Je vergelijkt. Londen, Parijs. Overeenkomsten en verschillen. Hier 3.500.000; daar nog meer dan het dubbele aan inwoners. Vergelijkbaar is de thrill. Altijd overal beweging en actie. Mensen zo bont dat je de combi’s niet meer verzinnen kan. Een mooie sexy meid die fietskoerier langs keurige kantoren kan zijn: half bedrijfsuniform en half strandkleren. Twee keurig geklede dames vissen samen statiegeldflessen uit een afvalbak. De knappe Joodse jongen versiert ongewild de nette oudere lerares met zijn smartphonefoto’s. Een Iraans-Kirgizisch stel; zij perfect gekapt, hij slonzig. Zwerver koopt flatscreen. Het valt allemaal niet op. Gaat mee in de maalstroom. Langs elkaar heen kijken. Is overleven.