make it rain

Blad en mos kruipen in de herinnering. Odessa 1892, Lviv 1920, wat meer drukt dat mer à boire uit. Mer, mir. Mirre. Die wonde over wat later kwam zal eens geheeld gedicht zijn. Woorden bij de oude joodse stenen van Berlijn. Want ik weet en voel het, die verloren wereld.

Die zin van Nicolas Bouvier komt erbij op. We hebben tovenaars even hard nodig als vergetelheid zand. Ja. Vergeet. En maak nieuw.

Dit is de wereld. Zij verschijnt me. Drukt uit. Zo diep is het verlangen naar niets. Lawaai is alom. Ik wil geen prikkeling van buiten. . 

het stille binnen waarin enkel vogels mogen met hun levensstem. Of mijn muze met haar pianoklanken

En verder de stilte. Het niets.

make it rain

Simon Wijma

Foto: Jüdischer Friedhof Berlin-Weißensee, 2014.