Drang nach Osten
Het is alweer een paar jaar geleden. Samen met mijn broer bracht ik goederen naar Roemenië. Diep in het oosten, vlak bij de grens met Moldavië – langs de Prut rivier - kwamen we bij een bewoner. Ik keek zo eens rond op zijn erf. Honden, jeep, kippen en een groentetuin, geweer en patronen aan een haakje bij de deur. Hartelijke man, heel aanwezig. Groot zakmes aan zijn riem, laarzen. Een alerte blik. Diep geworteld op zijn land. En ik dacht: ja jij bent als de tijd daar is onmiddellijk klaar en bereid om de bossen in te trekken en als partizaan te overleven. Het is een gevoel bij mensen dat ik in West-Europa niet meer tegenkom. Wij kennen al heel lang vrede en we denken dat daar nooit meer een einde aan komt.
Door de roerige geschiedenis van Oost-Europa is men daar
minder zeker van de toekomst. En dat blijkt terecht. Het oosten, en zeker ook Oekraïne
is alweer het grote strijdtoneel. Dat was al zo ten tijde van de Sovjet-Unie. Bewuste
hongersnood als beleid onder Stalin, die miljoenen Oekraïners het leven kostte.
Massadeportaties. De gruwelijke Tweede Wereldoorlog. De massale uitroeiing van
de Joodse bevolking. De onderdrukking tijdens het communisme. En uiteindelijk,
na de onafhankelijkheid van Oekraïne het grote verraad van het Boedapest
Memorandum: Oekraïne gaf in ruil voor veiligheidsgaranties van Rusland en de VS
zijn kernwapens op. We weten waar dit uiteindelijk toe leidde: Poetins
agressie-oorlog. En, het verraad van de VS dat nu opnieuw plaatsvindt, is dus
niet voor het eerst.
Ik studeerde ooit geschiedenis en was erg geïnteresseerd in
het oosten. Gefascineerd door en ook wel licht positief over Rusland. Dat beeld
is radicaal omgeslagen door de
ontwikkelingen onder met name Poetin. In Rusland wordt Stalin weer bejubeld. De
talkshows op tv praten vrolijk over bombardementen op Parijs en Berlijn en benoemen
het westen als de uit te roeien vijand. Oekraïense burgers worden gebombardeerd;
krijgsgevangenen vermoord, kinderen ontvoerd, vrouwen en mannen in
gevangenschap gemarteld en verkracht. Met zo’n land, met zo’n geschiedenis ga
je toch niet onderhandelen? Oekraïne zal zich nooit overgeven, overgave aan
Rusland betekent de hel. Je verslaat ze op het slagveld. Ondersteund door een veerkrachtige,
actieve bevolking. En zo kom ik op het heden: ik ga er naar toe. Voor het eerst
de Prut over, langs de Pripjat moerassen, achter Lemberg.. verder nog.
Ik vind het lastig, onze naïviteit, ons wegkijken, onze passiviteit. Ik wil iets doen, de Oekraïners
laten merken dat ik solidair ben, dat ik ze steun met wat binnen mijn mogelijkheden
ligt. Ik ervaar veel steun in mijn omgeving, dat is fijn, en mensen geven me
veel geld mee, dat is ook hartverwarmend.
Wordt vervolgd! Slava Ukraini!
Oekraïnereis Simon 4-31 juli 2025 blog 1
Blog volgen? https://simonwijma.blogspot.com/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten