Als de toekomst van jouw land wordt bedreigd is het opeens
erg belangrijk wat jij onderneemt, wat jij doet met je leven. Blijf je of ga
je? Vecht je of vlucht je? Vechten, hoe dan? Welke moed heb ik? Over die keuzes
van een volk heb ik onlangs van alles van dichtbij mee kunnen maken in
Oekraïne.
Ze klinken als een dolgedraaide motorfiets. Als je ze
eenmaal hoort zijn ze al dichtbij en op weg om ergens in te slaan. De grote
vernietigende Shahed-drones. Staand op een balkon in de westelijke stad Lutsk
zal ik die momenten nooit vergeten. Wat als mijn balkon nu net getroffen wordt?
Nooit eerder in mijn leven was de dood zo heel erg mogelijk. Maar ze razen
voorbij en even verderop hoor ik de inslag. Een fabriek, gelukkig geen flat vol
burgers. Die burgers zijn allemaal op straat, om half vijf s ochtends, met hun
kind aan de arm, de poezenmand, een rugzakje. Ze zijn voor de zekerheid een
paar uur met de auto de stad uit geweest
tijdens de aanvallen.
In het oosten is dit een vrijwel voortdurende nachtmerrie, die
constante aanvallen op burgerdoelen. Bedoeld om de moraal te ondermijnen. Maar
de Russen zullen waarschijnlijk nooit begrijpen wat hier in Oekraïne gaande is.
De oorlog heeft een stalen onverzettelijkheid in gang gezet. Nooit meer
Russische overheersing. De terreur in de bezette gebieden is onbeschrijflijk,
want wie in een leger als het Russische vecht om geld te verdienen kent geen
moraal. Bovendien wenst het regime de Oekraïense identiteit uit te wissen, een
vrijbrief voor nog meer misdaden.
Oekraïne is een groot en mooi ruig land. Onafzienbare
akkers, wildernis, dorpen met grote tuinen, vervallen steden. Veel afval
overal, veel niet af, erbarmelijke wegen. Arm en rijk lopen volledig door
elkaar. Wild west in het verkeer. Veel, veel militair transport. Op straat
veel, veel soldaten. En veel invaliden. Maar ook hier staart een ieder op zijn
of haar mobieltje, koop je een latte macchiato op straat, heb je de nieuwste
modezaken. En toch lijkt de grenzeloze verveling die in onze westerse steden rondwaart
hier minder aanwezig. Het gaat hier ergens over. En daarom ben ik hier.
Ik wil mensen een hart onder de riem steken, verschil maken,
laten zien dat ik echt betrokken ben, mijn arbeid en geld inzetten. Lukt dat
ook, gebeurt dat ook? Nou, er is de praktische kant. Ik was vrijwilliger bij
een klein project dat hygiënepakketten samenstelt en verzendt naar het front,
camouflagenetten vlecht, een dierenasiel ondersteunt en Engelse conversatieles
verzorgt op scholen. Mooi en nuttig werk, maar zelf vond ik de contacten met
Oekraïners zeker zo belangrijk. Hun strijd is ook onze strijd en dat gevoel
wordt te weinig gedeeld in Europa, vind ik. Ze voelen zich soms in de steek
gelaten. Ik mis het gevoel van urgentie om nu te handelen in de rijke westerse
landen.
Gelukkig zijn hier vele buitenlandse vrijwilligers actief,
er gebeurt veel. En er zijn ook veel vrijwilligers in het leger, meer dan
tienduizend uit ruim 70 landen. Dat geeft een goed gevoel. Kan ik een verschil
maken? Ik ga straks weer veilig terug naar Nederland. Ach ja. We zijn ergens
uit eten en het luchtalarm gaat af. Niemand kijkt op of om. Dus ik dan ook maar
niet. Het leven gaat door. Even later word ik geroepen door twee militairen in
uniform, die ook zitten te eten. Na wat uitwisseling nemen we afscheid met een
hartelijke omhelzing. Ah ja daar kom ik voor, daar word ik zo blij van.
Moedig land, moedig volk. Ze verdienen onze steun. En wij
mogen ophouden ons te laten intimideren door de geslepen Russische propaganda.
Poetin doet alsof hij wil onderhandelen om tijd te winnen. Want het is erop of
eronder voor de Russen. Zo goed gaat het niet. Oekraïne boekt veel successen,
waarover je dan weer weinig leest. Waarom? Die soldaten die mij omhelsden zaten zo vol
levenslust. De moraal aan het front is beter dan onder de burgers. Deze
vechters gaan niet opgeven, er is geen alternatief. Wij dienen ze de middelen
te geven. Help je mee? Stuur me maar een pb als je een betaalverzoek wilt voor
giften. 0641148097. Slava Ukraini, leve Oekraïne.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten